Piękna Brigitte Bardot

Znana z takich produkcji filmowych jak: „Paryżanka”, „Długie zęby”, „Helena Trojańska”, „Królowe Dzikiego Zachodu”. W wieku 15 lat  została modelką francuskiego Elle, a trzy lata później zagrała w filmie. Zyskała miano francuskiego symbolu seksu oraz europejskiej odpowiedzi Marylin Monroe. Różniła się od dotychczasowych gwiazd (kości policzkowe, wydęte usta, włosy), co sprawiło, że kamera ją pokochała. W skrócie – legenda kina z lat 50. i 60. XX w.

Urodziła się 28.09.1934r. w Paryżu. Córka Louisa 'Pilou’ Bardot oraz Anne Marie 'Toty’ Mucel. Prawdopodobnie jej pradziadek pochodził z Częstochowy, więc można rzec, że mamy wspólnych przodków. Jej marzeniem było zostać baletnicą. W wieku 13 lat została przyjęta do Paryskiego Konserwatorium. W 1949r. znajomy matki zaproponował jej występ na pokazie mody, gdzie sprawdziła się jako świetna modelka. Od tej pory rozpoczęła się droga do sławy. Znajomość z Rogerem Vadimem zaowocowała rolą w filmie („Wioska w Normandii”) oraz ślubem. Wraz z mężem nagrała film „I Bóg stworzył kobietę”, gdzie pokazała się jako nowoczesna i wyzwolona przedstawicielka płci pięknej . Niestety jej związek z Rogerem nie przetrwał, wzięli rozwód 06.12.1957r. Zaczęła męczyć ją popularność, co było przyczyną kolejnej próby samobójczej. W 1956r. zainteresowano się nią w Cannes, gdzie zaczęła zyskiwać międzynarodową sławę. Była fenomenem, Marylin Monroe kina francuskiego. Nie ciągnęło ją do Hollywood, wola być utożsamiana jedynie z kinem francuskim. Wielu dziennikarzy traktowało ją jako małą dziewczynkę, ale w wywiadach potwierdzała swoją dojrzałość i bystrość. Niejednokrotnie ośmieszała reporterów, którzy zadawali jej oczywiste pytania. Miała niepowtarzalny styl, taki zmysłowy i sugestywny. Wprowadziła do francuskiego kina nowy sposób wypowiedzi kwestii, zrobiła dla Paryża tyle, co Beatlesi dla Londynu.

Oprócz talentu aktorskiego, śpiewała. Wydała wiele płyt między innymi „Je T’Aime Moi Non Plus”, „La Madrague”, „Tu Veux, Ou Tu Veux Pas (Ne Ven Que Vao Ten)”.

W 1968r. nagrała swój film „Shalako” z Seanem Connery, który nie zdobył większego uznania, a w 1973r. porzuciła kino i postanowiła poświecić się ochronie zwierząt („Futro jest cmentarzem, kobieta nie powinna nosić cmentarza”). W 1986r. założyła Fundację na Rzecz Ochrony Zwierząt, a kilka lat później zorganizowała kampanię przeciwko dorocznemu mordowaniu młodych fok w Kanadzie.

W 2003r. wydała książkę zatytułowaną „Krzyk w ciszy”, gdzie ocenia francuskie społeczeństwo, sprzeciwia się imigrantom, homoseksualistom i politykom, a nawet domaga się kary śmierci. Obecnie nie jest już tą seksbombą sprzed lat, wiedzie spokojne i ułożone życie z politykiem Bernardem d’Ormale.

 

Dominika Kuc